Nimnaros

Ktoś mógłby powiedzieć, że Daron to dzieciak u początku swej drogi. Młode chłopię, które jak do tej pory zawsze jakoś szczęśliwie unikało ciosów od życia.

Nic bardziej mylnego.

- Skąd masz tę bliznę? - zapytała jasnowłosa dziewczyna, a on pokazał jej wszystkie zęby w uśmiechu.
- Czyli jednak widać - odparł, poważniejąc.
Nie umiała odgadnąć jego uczuć. Tak często żartował, że czasem nie miała pewności, kiedy akurat tego nie robi. Niezbyt pewnym ruchem sięgnęła ręką do jego głowy i przesunęła palcem wzdłuż czoła.
- Tutaj nad brwiami najbardziej... reszta praktycznie zniknęła - stwierdziła.
- Vausein dał mi środek, po którym miał nie zostać po niej żaden ślad. - Daron zmarszczył brwi w udawanym oburzeniu. - Chyba muszę zamienić z nim słówko.
- Lekarz zawsze tak mówi - stwierdziła jego czerwonousta rozmówczyni. - Że wszystko będzie super, a potem człowiek umiera.
Patrzyła, jak Daron unosi lekko brew. Teraz z kolei on nie wiedział, czy to miało być zabawne, czy nie. Asekuracyjnie przyjął drugą wersję i nie zaśmiał się.
- Ty też mogłeś kiedyś umrzeć - powiedziała znienacka, nie przerywając kontaktu wzrokowego. - Prawda?

Westchnął. Czy musimy wracać do przeszłości?

- Tak, mogłem... - mruknął w końcu.

Liczyła na brawurową historię pełną męstwa i heroizmu. Kiedy skończył opowiadać, nie wiedziała, co powiedzieć.

*

- Mistrzu Vauseinie... - zaczął niepewnie Daron, kręcąc łyżką w swojej zupie. Podstarzały lekarz niespiesznie podniósł na niego wzrok.
- Tak?

- Dlaczego właściwie zdecydowałeś się mi wtedy pomóc?

Zapanowała cisza, w czasie której słychać było nieśpieszne stukanie sztućcami o miski.
- Wiesz, synu, to dość skomplikowane - rzekł w końcu niespiesznie Eldriończyk. Uważnie dobierał słowa, ale nie widać było po nim, że jest zaskoczony tym pytaniem. Właściwie to wyglądał, jakby był na tę chwilę przygotowany. - Było kilka powodów.

*

Chaos, jaki zapanował we wsi, był nie do opisania. Niektóre budynki płonęły, a ludzie przeciskali się jeden przez drugiego, chcąc jak najszybciej opuścić to miejsce. Kobiety łkały, zawodziły i nawoływały swoje dzieci, a mężczyźni krzyczeli na siebie nawzajem, wyrywali sobie z rąk rozmaite dobra i niejednokrotnie przy tym przechodzili do rękoczynów. Eskalacja konfliktu sięgała zenitu i zaczynała przybierać rozmiary regularnej napaści.

Wywożono wszelkie towary i zapasy, porywano zwierzęta hodowlane, zabierano konie i woły. Tych, co się temu zbyt aktywnie sprzeciwiali, ogłuszano, a niejednokrotnie nawet zabijano.

Alchemik starał się nie oglądać za siebie. Z zaciśniętymi ustami maszerował w kolumnie uchodźców, kobiet i starców. Naciągnął mocniej kaptur i ścisnął rękę na rączce niewielkiego wózka, na którym był cały jego dobytek.
- A ty? Dlaczego nie walczysz? - zapytała go jakaś kobieta w podeszłym wieku, taszcząca na plecach ogromny wiklinowy kosz.
- Jestem lekarzem - odparł sucho Vausein-Qur. - I nie zamierzam przykładać ręki do tego niepotrzebnego cierpienia.
- Na to już za późno. Nasze dzieci mrą z głodu. Albo oni, albo my - mruknęła matrona, bezceremonialnie pokazując niepełne uzębienie, tak bardzo niepasujące do eleganckich kolczyków, jakie zdobiły jej uszy. - A jeśli tu zostaną, i tak ich piekło pochłonie. Razem z całym tym dobytkiem.

Vausein w końcu obejrzał się za siebie. Wieś, którą opuszczali, wrzała od hałasu, ognia i migoczących cieni. Światła pochodni i pożarów przebijały się między biegającymi sylwetkami, zwierzętami i wozami z towarami, niby tańcząc do rytmu tego piekielnego zgiełku.

Jego wzrok powędrował jeszcze wyżej, na czarne, nocne niebo. Słup jaśniejszego, lekko fosforyzującego pomarańczem dymu wciąż majaczył daleko na horyzoncie. Rdzawe chmury kłębiły się tak wysoko, że wybijały zza ostrych szczytów gór Eldrionu, malując iście demoniczną panoramę.

- To nieprawda - stwierdził nagle z mocą, która zaskoczyła nawet jego samego. - Oni mogli by żyć.
- Ale zechcieli zostać. Sami wybrali śmierć - wzruszyła ramionami kobieta.
- Jak będziesz żyć ze świadomością, że twoje plemię napadło i ograbiło wioskę własnych braci? - Vausein poczuł, że nie zamierza dłużej kontynuować tej przypadkowej znajomości.

Kobieta zaczęła coś pyskować o śmierci głodowej, ale on jej już nie słyszał. Zatrzymał się wpół kroku, niemal następując na leżące na boku ścieżki ciało.
- Co stajesz? Nie opóźniaj! - rozległy się głosy z tyłu.
- Tu ktoś leży! - odkrzyknął poirytowany. Nachylił się, by zobaczyć młodzieńca z paskudnie rozciętą głową. Krew zalała mu praktycznie całą twarz. Idący przed nim ludzie skopali go na bok, myśląc, że nie żyje.
Ale Vausein był lekarzem. I umiał rozpoznać bijące serce.
- Ruszaj dupsko, starcze - pognał go ktoś z tyłu, naciskając na jego wózek, aż ten zatrzeszczał.

Alchemik nie zamierzał z nimi dyskutować. Jedną ręką chwycił swój wózek, drugą złapał rannego za kołnierz i odciągnął do pobliskiego rowu.
- Ty możesz to przeżyć, to tylko wygląda tak paskudnie - powiedział do nieprzytomnego Darona, którego położył wygodnie na pochyłości, samemu pośpiesznie rozpakowując swoje lekarskie oprzyrządowanie.
- Najwyżej będę głodować przez miesiąc - mruknął do siebie, przemywając ranę. - Ale moje sumienie pozostanie czyste.