Nimnaros

Wysłuchajcie historię plagi Świetlistej Śmierci i zapamiętajcie ją dobrze! Historia ta uczy nas tego, co każdy wiedzieć powinien! Ważne lekcje z niej należy wyciągnąć – jak to magia sprowadziła na nas widmo zagłady oraz jak magia pozwoliła nam się uratować. Jednocześnie to magia sprawiła że nasz lud urósł w siłę przemieniając się z garstki walczącej desperacko o przetrwanie w potęgę jaką jest teraz, przeznaczoną do jeszcze większej chwały.
Wszystko zaczęło się gdy Ashrok Yzirhal, demon z krainy poza zbadanymi wymiarami, zapragnął zdobyć moc i wiedzę naszych mędrców. Przybył więc ze swą czarną świtą i ruszył do ataku na naszą stolicę – Healserath. Sto jeden lat i sto jeden dni trwała wojna, aż w końcu Krąg Czarnego Liścia, który jako jedyny uniknął jeszcze zagłady zdołał zniszczyć demona. Ten jednak umierając zaczerpnął esencję życiową ze wszystkich swych sługusów i rzucił Klątwę Świetlistej Śmierci. Na jej pierwsze efekty pozostało czekać dwieście lat, ale w końcu zaczęło się – kolejne, coraz młodsze elfy zaczęły umierać, zaś każdy przed śmiercią na chwilę świecił upiornym światłem. Badania naszych magów w końcu przyniosły odpowiedź – klątwa demona sprawiała, że rozpadały się same dusze wszystkich Sae’miri.
Krąg Czarnego Liścia natychmiast przystąpił do badań, jednak na pierwsze odkrycia trzeba było czekać długie trzy wieki. Przez ten czas, populacja naszego ludu spadła z dziesiątek tysięcy do raptem trzech tysięcy elfów. Ostatecznie nadszedł przełom – eksperymenty przeprowadzano najpierw na ochotnikach, później zaś na przestępcach, jednak przyniosły w końcu efekt. Przeprowadzono pierwsze Złączenie – i chociaż wszystko wskazywało na to, że odniesie skutek, to nie mogliśmy sobie pozwolić by czekać kolejne trzysta lat by mieć pewność. Nasza Najwyższa Przewodniczka zarządziła by przeprowadzić rytualne Złączenie wszystkich Sae’miri. W trakcie rytuału zginął jeden elf na każdych pięciu, jednak kolejne wieki pokazały, że eksperyment się powiódł i Świetlista Śmierć nie miała efektu na Złączonych. Były jednak efekty uboczne – po pierwsze, nasze dzieci również dziedziczyły klątwę i musiały być poddane Złączeniu, po drugie – nikt, kto przeszedł rytuał nie mógł opuścić terenów naszego dawnego państwa.

Urodziłem się sto piętnaście lat po opracowaniu Złączenia w rodzie Keamlith, znanym z potężnych magów, którzy się w nim rodzili. Nadano mi imię Arodean, po dziadku, który był jednym z pierwszych w Kręgu, którzy rozpoczęli ścieżkę badań, która zaprowadziła ich do Złączenia i tym samym naszego wybawienia. Od dziecka wiedziałem, że przetrwam swój rytuał a następnie dołączę do Kręgu Czarnego Liścia – nie zdziwiło mnie więc, gdy zostałem wybrany. Uczyłem się szybko, zwiększając swój zasób wiedzy i moc. Wszędzie jednak gdzie spojrzałem, widziałem jedynie kolejne prace nad Złączeniem. Oczywiście chciałem wiedzieć na czym rytuał polegał – była to wszak tajemnica znana jedynie elicie Kręgu, jednak uważałem, że tylu potężnych magów marnuje swe talenty, na prace nad czymś co już zostało opracowane. Było tyle dziedzin magii do odkrycia, tyle ścieżek do potęgi!
Nie mogłem być szczęśliwszy, niż gdy mój mistrz – Naamlovs wezwał mnie do siebie.
- Jesteś moim najlepszym uczniem – zaczął – Uważam jednak, że jest wiele ścieżek, która powinieneś poznać, których w Kręgu nie zgłębisz. –
- Ależ mistrzu! Wystarczy mi ta wiedza, którą mi przekazujesz! – zawołałem, w duchu zgadzając się z nim. Poczułem, że wykrył moją obłudę, ale nic nie powiedział.
- Mam dla ciebie zadanie: chcę byś opuścił nasze ziemie i ruszył w świat, zgłębiać inne sztuki tajemne. Zwłaszcza chcę byś się skupił na zakazanych ścieżkach, takich jak demonologia, nekromancja, magia śmierci i wiedza o duchach. – spojrzał na to surowo – Nie rób takiej miny! Wiem, że aż nie możesz się doczekać, że nie umiesz ukryć ciekawości ilekroć słyszysz o zakazanych sztukach! –
- Ale mistrzu, czyż nie zginę, gdy tylko opuszczę Granicę? – zapytałem, decydując że nie będą go zawstydzał fałszywym zapewnianiem, że chęć poznania czarnej magii nigdy nie zagościła w mojej głowie.
- Ty przeżyjesz – odparł z taką mocą, że uwierzyłem. Wszak potwierdzało to moje przekonanie, że istotnie jestem kimś specjalnym i wyjątkowym!
Przygotowania do podróży zajęły kolejne pół roku, byłem jednak cierpliwy. W końcu mistrz mnie wezwał, by dać mi ostatnie rady i przekazać mi pewien przedmiot.
- Oto klucz twej wolności i życia – powiedział, podając mi kamień runiczny – Gdy poczujesz, że za Granicą opadasz z sił, że życie z ciebie wypływa, chwyć go oburącz i wypowiedz następujące słowa… -
Tu Naamlovs przekazał mi swe tajne zaklęcie i chociaż go nie zrozumiałem, kazał mi powtarzać tak długo, aż zapamiętam. Następnie pożegnaliśmy się i każdy z nas ruszył w swoją stronę – on z powrotem do Kręgu, ja ku potędze i chwale.
Niecały tydzień po przekroczeniu Granicy zacząłem się robić coraz słabszy. Rozpoczęły się halucynacje, siły zaczęły mnie opuszczać, zaklęcia stawały się coraz słabsze… w końcu gdy po nocy nie byłem w stanie wstać, chwyciłem run i wypowiedziałem zaklęcie.
Nie jestem opisać co się wtedy stało, zalała mnie fontanna barw, obrazy krainy pełnej fioletowych mgieł, otoczyły mnie dziwne głosy i uczucia, których nie jestem w stanie nazwać ani opisać. Zrozumiałem jednocześnie czym jest Złączenie. Pojąłem, że wszyscy Sae’miri utracili już swe dusze i rytuał jest jedynym co może nas utrzymać przy życiu. Magowie z Kręgu odkryli sposób by poświęcając w ofierze ochotników i przestępców naszej rasy, jak również zwykłych ludzi z okolicznych terenów, zwabianych magią, otworzyć przejście do krainy duchów. Tam zaczęli chwytać najsłabsze z nich i zamykać je w ciałach Sae’miri, zastępując utracone przez nas dusze. Zrozumiałem też dlaczego nie możemy opuścić naszym ziem i przekroczyć Granicy – im większa odległość od miejsca rytuału tym słabsze stają się zaklęcia, które spętały danego ducha i w końcu zaczyna walczyć o uwolnienie – to zaś nieodmiennie kończy się śmiercią. Runiczne zaklęcie mistrza uwolniło uwięzionego we mnie ducha i uspokoiło go na tyle, że jego próby uwolnienia, nie kosztowały nas życia. Duch, którego imię, jak się dowiedziałem, brzmiało Sevaanu przekazał mi swą historię…
Pojąłem też, że istotnie jestem specjalny i wyjątkowy – jednak nie ma w tym mojej zasługi. Mój mistrz, z sobie znanych powodów, już wieki temu pojął, że będzie potrzebował ucznia, który może podróżować. Dlatego też, jednego z przyzwanych duchów nie Złączył od razu po schwytaniu, ale zaczął go wypuszczać w ciałach zwierząt, pozwalając mu poznawać świat. Zawarł z tym duchem, układ – kiedyś umieści go w ciele jednego z Sae’miri, który będzie miał zostać jego uczniem. Spęta go jak każdego innego, jednak pewnego dnia, wypuści swego ucznia wraz z jedynym zaklęciem, które może pozwolić na przeżycie przekroczenia Granicy – Zaklęciem, które uwalnia schwytanego ducha. Sevaanu szybko pojął, że chociaż układ jest ryzykowny – to tak naprawdę nie ma innego wyboru niż go przyjąć i liczyć na dobrą wolę maga. Na jego szczęście Naamlovs mówił prawdę i gdy użyłem runu, stał się wolny. Oczywiście bałem się, że mnie opuści – ja zaś bez życia i duszy padnę martwy, jednak wyjawił mi, że nie taki jest jego cel. Mój mistrz zamykał go w zwierzętach by ten pojął jak może doświadczać świat fizyczny, dotąd nie do pojęcia dla kogo jego rasy. Naamlovs dobrze wybrał – Sevaanu był niezwykle ciekawą świata istota i chciał poznawać więcej i więcej. Zgodził się ze mną dzielić ciało, utrzymując mnie przy życiu, w zamian za rolę „pasażera” doświadczającego życia wraz ze mną.
O następnym pięćdziesięciu latach nie chcę opowiadać.. Dość powiedzieć, że wiedza, którą zdobyłem i tajemnice, które poznałem wystarczyły by moją ambicję i arogancję zastąpić pewną dozą pokory i nocnymi koszmarami. Dziś jestem pewien, że gdyby nie kojący wpływ Sevaanu i jego życzliwe rady, to na pewno w którymś momencie potknąłbym się i trafił na złą ścieżkę.
Gdy wróciłem, mistrz czekał na mnie na Granicy. Spojrzał mi w oczy i odetchnął z ulgą – wtedy myślałem, że cieszył się, że jego eksperyment się powiódł i stworzył kogoś zdolnego przekroczyć Granicę, teraz sądzę, że cały czas bał się czy nie wrócę do cna spaczony wiedzą, którą posiadłem. Wytłumaczył mi, że nie mogę wrócić do miasta, jako że powrót pierwszego Sae’miri, który może podróżować wywołałby zbyt wielkie zamieszanie. Nie podobało mi się to, ale usłuchałem, ufając Naamlovsowi. Opowiedziałem mu wszystko co wiem, następnie znowu ruszyłem w podróż.
Wróciłem po raz kolejny gdy znowu mnie po mnie posłał. Tym razem jednak nie czekał na mnie sam, lecz otoczony przez grupę magów mających rozkaz aresztowania nas za zdradę stanu. Nie wiedziałem co się dzieje i wciąż wierzyłem, że to jakieś nieporozumienie, więc wolałem się poddać. Sevaanu jednak zauważył coś, czego ja nie dostrzegłem – czyjś złowróżbny gest lub coś bardziej ulotnego, jak strzęp myśli. Dość, że przejął moje ciało i zaatakował. Naamlovs wykorzystał zamieszanie by chwycić swój kostur i dołączyć do walki. Nie pamiętam nic z całego starcia, jedynie to, że gdy Sevaanu oddał mi ciało, klęczałem przy ciele swego mistrza, zaś wokół nas leżały ciała przeciwników. Gdy mój towarzysz ostrzegł mnie, że zbliżają się posiłki kręgu, wstałem, zabrałem księgę czarów i notatki Naamlovsa, które miał ze sobą, podniosłem jego kostur i ostatecznie opuściłem ziemie swego ludu, spokojny że żadna pogoń nie przekroczy Granicy.
W zaciszu pokoju w karczmie, w jednej z osad, w których przebywałem, przejrzałem notatki Naamlovsa. Część z nich uległa zniszczeniu podczas walki, ale to co zostało rysowało przede mną ponury obraz. Zrozumiałem co mój mistrz chciał osiągnąć, już wtedy kiedy zaplanował „stworzenie” mnie i dlaczego chciał bym zgłębiał zakazane sztuki. Pojąłem, że skoro on nie żyje, muszę zdobyć jeszcze więcej wiedzy by móc dokończyć jego dzieło – zaś zarówno ja, jak i Sevaanu, wiedzieliśmy, że tego właśnie chcemy. Po kolejnych dekadach podróży, postanowiłem odwiedzić jedno z najsławniejszych miast zachodu – Nimnaros, siedzibę maga Bubeusza oraz miejsce artefaktu zwanego Białym Płomieniem.