Nimnaros

Fristron był dzikim dzieckiem. Czwarty potomek z ośmiu w wiejskiej rodzinie, często znikał z oczu swoim rodzicom w harmidrze, jaki niemal bez przerwy wszczynało jego rodzeństwo. Do dwunastego roku życia nie wyróżniał się niczym szczególnym; ot, trochę mizerny syn chłopa, może lubiący włóczyć się po otaczających wieś lasach bardziej niż inni, może trochę z głową w chmurach, ale w zasadzie porządny chłopak.

Kiedy miał dwanaście lat, w jego wiosce rozpoczęła się cała seria dziwnych, niewyjaśnionych podpaleń. Sprawcą był Fristron, którego nieokiełznane umiejętności magiczne manifestowały się od czasu do czasu powodując, że jego palce sypały iskrami albo prowokując spontaniczny samozapłon podłogi, na której stał. Skonfundowany chłopak z początku dawał radę gasić ogień, ale z czasem napady przybrały na intensywności. Parę razy udało mu się zbiec, jednak w końcu został schwytany i oskarżony o czarostwo. Miejscowi (w tym kilku jego braci) próbowali go za karę spalić na stosie, co nie było najlepszym pomysłem - ogień w ogóle nie imał się chłopaka, natomiast spopielił znaczną część wioski. Zanim chłopi zdążyli spróbować bardziej tradycyjnych metod, takich jak lincz, do wioski przyjechał starszy mag imieniem Dalion i zabrał ze sobą młodziaka. Fristron nie oglądał się od tego czasu na miejsce urodzenia, którego nazwa i położenie zatarły się w jego pamięci.

Dalion był mistrzem swojej dziedziny, magii kreacji. Był też jednak pełen gniewu i miał krótki lont, przez co nauki, które otrzymywał Fristron częściej sprowadzały się do serii krzyków niż do spokojnego tłumaczenia. Pod skorupą starszy mag miał jednak dobre serce i chciał dla chłopaka jak najlepiej. Również dlatego, że wrodzone zdolności zaklinania ognia jakimi dysponował Fristron przewyższały wszystko, co Dalion kiedykolwiek widział. Podróżowali przez jakiś czas we dwóch, a młodszy mag otrzymał w tym czasie edukację, tak formalną jak i życiową. Wreszcie jednak Fristron musiał pochować swojego mistrza. Napędzający Daliona gniew wepchnął go na ścieżkę zemsty, która doprowadziła go wreszcie do autodestrukcji.

Potem Fristron podróżował przez jakiś czas sam. Zawitał m.in. do Jaskini Behemota i do Ervandoru, gdzie połączył siły z magiem Bubeuszem. Kiedy ten ostatni osiadł w Nimnaros i został Prorokiem Płomienia, wezwał swego druha do pomocy w zarządzaniu miastem. Fristron przybył wtedy do Nimnaros, gdzie czekało na niego wiele przygód. Został tam mistrzem Gildii Magii i często funkcjonował w wyższych sferach miasta jako prawa ręka Bubeusza, z którym połączyła go zażyła i wieloletnia przyjaźń.

Prawdopodobnie nikt nie zniósł śmierci władcy Nimnaros tak źle, jak Fristron. Popadł w kilkumiesięczną apatię, kompletnie obojętny na walący się porządek w mieście. Na domiar złego, od Upadku sięganie po eter nagle stało się dla niego potwornie trudne. Choć kiedyś wystarczyło mu wziąć głębszy wdech, by przyzwać moc zdolną rozpętać burzę meteorów, teraz z trudem dawał radę wyczarować kulę ognia na poziomie wymaganym od adeptów w Gildii Magii, co zmusiło go do rezygnacji z pozycji jej Mistrza. Ze względu na status Fristrona przed Upadkiem, otrzymał on propozycję zasiadania w Radzie Pięciu Magów. Ogarnięty postępującą depresją, prawdopodobnie by jej nie przyjął, gdyby nie Pirrel.

Pirrel został asystentem Fristrona niedługo przed Upadkiem. Jest to młody, szczupły, blondwłosy i wysoki mag, który ukończył szkolenie w Gildii z wyróżnieniem, jako protegowany i ulubieniec Fristrona. Ambicja kazała mu trzymać się blisko mistrza. Po Upadku to Pirrel de facto zajmował się wszystkimi obowiązkami Fristrona, podtykając mu tylko papiery do podpisania. Szybko urósł do rangi szarej eminencji, od której zdania zależy głos jego mistrza. Z czasem jego respekt do dawnego nauczyciela zaczął zmieniać się w pogardę i Pirrel zaczął postrzegać Fristrona jako starego pryka, którego on sam już dawno przerósł tak mocą jak i kompetencjami.

Część Rady Magów wiedziała doskonale, jak układają się relacje między Fristronem a Pirrelem i kto tak naprawdę pociąga za sznurki. Przez dłuższy czas ta sytuacja była jednak na rękę Racardo; Pirrel łaknął uznania nieoficjalnego lidera, jak i rozmaitych przywilejów które Czarodziej Poziomu był w stanie mu zapewnić w zamian za głos Fristrona. Ułatwiało to niejednokrotnie przegłosowywanie dyskusyjnych spraw w sposób pomyślny dla Racardo. Ostatnio jednak zaczął on dostrzegać subtelne zmiany w zachowaniu Pirrela, takie jak unikanie dyskutowania nadchodzących głosowań, które sugerowały, że dotychczasowa równowaga sił się przesuwa. Odnotowywał je, lekko zaalarmowany. Jego obawy się potwierdziły podczas sesji Rady na początku Eresmesa, podczas której istotny dla niego projekt spotkał się ze zdecydowanym odrzuceniem ze strony Fristrona. Racardo wiedział, że są dwa scenariusze: albo Pirrel dąży do wyrzucenia Fristrona z Rady w nadziei, że go zastąpi, albo znalazł się pod wpływem kogoś innego. Obie opcje oznaczały kłopoty.

Przed podjęciem radykalniejszych kroków Racardo postanowił spróbować potrząsnąć Fristronem. Stary mag miał kiedyś łeb na karku, należał do jego ulubionych nauczycieli w Gildii i, gdyby lepiej funkcjonował, mógłby wzmacniać Radę. Wiedział dobrze, że Pirrel pilnuje, by Fristron pozostawał cały czas w Dzielnicy Wysokiej i niezbyt dobrze rozumiał sytuację poza jej bramami. Kiedy więc Racardo miał wysłać grupę ratunkową w poszukiwaniu Kleivona, postanowił upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, licząc że powrót na szlak otrzeźwi nieco dawnego mistrza.