Nimnaros

Wyjątkowo silnie hulał dziś wiatr w Zamglonych Lasach. Stary ork w milczeniu obserwował, jak miotane żywiołem gałęzie drzew walczą o swoje przetrwanie. Las tańczył i choć tuż przy ziemi było spokojnie, dobiegające z góry świsty wichury i trzaski napinającego się drewna napawały niepokojem.
Ubrany w szarą tunikę dziad odwrócił się i spojrzał na orkijską kobietę, troskliwie trzymającą w rękach dzieciątko. Podniosła na niego niespokojny wzrok. Mimo słońca, dzień był jakiś zimny, ciemniejszy niż zwykle.
- Twój mężczyzna jest silny - pocieszył ją starzec. - Wierzę, że da radę. - Podniósł swój poskręcany kostur w górę, pozwalając, by umieszczona na jego końcu czaszka zalśniła w słońcu. Zastygł tak, a jego oczy stały się puste.

Siedząca pod dębem orczyca skuliła się bardziej. Odwróciła wzrok od czaszki; symbol śmierci nieustannie prowokował czarne myśli. Tak bardzo się bała, lecz nie mogła tego okazać. Niech to się wreszcie skończy!

- Moc jest dziś bardzo silna! - zagrzmiał nagle stary ork, zataczając ręką okrąg wokół siebie. - Moc jest tutaj... Aż syczy... To dobra walka. Ale Ygab jest silny, wierzę w niego. Wiem, że mu się uda...

Niespodziewanie, szalejący w górze wicher zelżał. Natura uspokoiła się, a w lesie zapanowała cisza.
- Udało się - oznajmił szeptem szaman, opierając laskę z powrotem na ziemi. Płaszcz już mu nie falował, a on sam wydawał się dużo mniejszy niż był jeszcze przed chwilą. Na jego starej twarzy niespiesznie rozkwitł uśmiech.

Kobieta ukradkiem otarła łzę, mocniej tuląc do siebie niemowlę.
- Udało mu się - powtórzył starzec, wyraźnie ukontentowany. - Twój syn będzie czarownikiem. A ja go wyszkolę - dodał, dumnie prostując plecy.

Niecały kilometr dalej, orkijski wojownik otworzył oczy. Dyszał, a po jego ciele, w rytm oddechu, spływała ciepła krew zabitego horufanisa. Otaczała go wysoka, leśna trawa, a wokół pachniało rozoranym mchem. Tuż obok niego leżał wielki struś. Jego ścierwo przygniatało mu nogę, podczas gdy ork wciąż zaciskał pięść na szyi martwego ptaka.
- Chag... - wycharczał cicho, wpatrując się niewidzącymi oczyma w niebo nad swoją głową.

Chag. Tak będzie nazywać się jego syn.

*

Tykwa ze słodkim napojem alkoholowym, jaki pito od wieków w tych stronach, stuknęła cicho o drewniany blat stołu. Chag powoli przełknął ostatni łyk, po czym podniósł wzrok na starego szamana.
- Jeśli mogę cię zapytać, nauczycielu... Jednego w tej historii nie rozumiem - rzekł z szacunkiem wyczuwalnym w głosie. - Dlaczego moc zesłała na ojca akurat horufanisa? Ten ptak to symbol mądrości...
Szaman pokiwał głową, uśmiechając się.
- A tyś głupi. Rażąca nieścisłość, co? - zapytał.

Młodzieniec zamrugał, lecz wyjątkowo sprawnie stłumił napływającą złość.
- Nie ma przypadków na tym świecie - westchnął starzec. - Jestem pewien, że jeśli będziesz podążał swoją własną ścieżką, wkrótce to zrozumiesz.
- Zawsze tak mówisz - wtrącił chłopak z rozczarowaniem w głosie.
- W obliczu Mocy jestem tylko starym głupcem, nie mądrzejszym niźli ty. Jedyne, co wiem na pewno, to to, że Rytuał Poszukiwania Imienia został zakończony pełnym sukcesem, a ty powinieneś być dumny ze swego ojca. Ygab zapewnił ci udaną przyszłość. - Chag poczuł, jak chuda dłoń starca spoczęła na jego ramieniu. - Nie spieprz tego.

Młody ork wstał z krzesła i odwrócił się do czarownika.
- Nie spieprzę - obiecał, dumnie wypinając pierś. - Będę twoim najlepszym uczniem.
Starzec uśmiechnął się tylko. Nie chciał nic mówić. Lubił tego chłopaka, pomimo tego, że ten był durny, jak but.

*

- Nauczycielu! - Chag biegł w górę samotnego, skąpanego w blasku księżyca wzgórza. Czarna, zgarbiona sylwetka stojąca na szczycie odwróciła się powoli. Obserwowała z zaciekawieniem, jak młody szaman wspinał się po stromym, kamienistym zboczu. Skakał po kamieniach, jak kozica. Tak, był zwinny. Przynajmniej tyle.

- Nauczycielu - wysapał ork, kiedy wreszcie dotarł na górę. Upadł do stóp zgarbionego, pomarszczonego starca. Dziad w milczeniu przyglądał się orkowi, który nie śmiał nawet podnieść wzroku. Podpierając się kosturem zakończonym czaszką, cierpliwie czekał, aż jego podopieczny złapie wreszcie oddech.
- Wybacz mi - podjął w końcu Chag, starając się, by jego głos był obojętny, lecz i tak wiedział, że nie oszuka starego czarownika. Jego emocje wibrowały w powietrzu jak stado trzmieli. - Zawiodłem. Najbardziej, jak się tylko dało. Ta misja mnie przerosła. Moc mnie chyba wyklęła. Nie jestem godzien...
- Wiem - rzekł nauczyciel cicho, acz dobitnie, tym samym skutecznie przerywając potok słów. - Przecież wiem, wszystko widziałem. Wstań.

Chag wstał niemal mechanicznie, przyzwyczajony do konkretnych komend swojego mistrza. Od razu przewyższył zgarbionego staruszka o ponad głowę, ale i tak wbił wzrok w ziemię.
- Spójrz na mnie.
W czerwonych oczach młodzieńca chowało się przerażenie.
- Słyszysz, jak wali ci serce?
Cisza.
- T.. tak - wyjąkał niepewnie Chag, zbity zupełnie z tropu.
- Uspokój je, szamanie. Czekałem tu na ciebie - rzekł starzec powoli. - Wiedziałem, że mnie znajdziesz. Twoja sytuacja to nie jest przypadek, młodzieńcze. To omen. Ale tym razem to nie twój omen, to omen dla mnie.

Ignorując zdębiałe spojrzenie chłopaka, czarownik odwrócił się i wolnym krokiem ruszył na środek wzgórza. Niewiele myśląc, młody ork podążył za nim.
- Spieprzyłeś - mag syknął nagle. Swą pajęczą dłonią chwycił Chaga za szerokie ramię i szarpnął nim - oczywiście nic by to nie dało, ale w tym samym momencie zerwał się nagły podmuch wiatru i uderzył w Chaga z całą mocą, bez trudu rzucając go na jeden z leżących tu kamieni. Mężczyzna znieruchomiał przerażony, kiedy nagle tuż nad jego głową pojawiła się czaszka. Puste oczodoły zajrzały wprost w szkarłatne oczy Chaga, paraliżując go całkowicie strachem. Czuł, że sama śmierć przygląda się jego duszy.
- Straciłeś wsparcie klanu i okryłeś się hańbą. W świetle naszego prawa powinieneś zginąć. - Czarownik oddalił nieco swój kostur, tak, by i on mógł spojrzeć w oczy młodzieńca. - Tu i teraz byłby na to nawet świetny moment...

Szeroko otwarte oczy Chaga wpatrywały się w starca, chłonąc każdy jego ruch, każde drżenie jego zdeformowanej przez czas wargi, każde poruszenie bezzębnej szczęki...
Niespodziewany uśmiech w moment zburzył całą dramaturgię chwili.

- Zapomnij o tym. W blasku Mocy nasze reguły to śmieszne, dziecinne igraszki. Tamten dawny Chag umarł tej nocy. Gdy wstanie słońce, narodzi się nowy.
- Dziękuję, nauczycielu... - wykrztusił młody szaman, lecz starzec natychmiast uderzył go kosturem. Choć ork był wyższy o głowę i ponad dwukrotnie szerszy od swego nauczyciela, skulił się w sobie, posłusznie przyjmując reprymendę. Czarownik westchnął, zapatrzywszy się w księżyc.
- Tyle dojrzałeś, tyle się nauczyłeś, a głupiś jak dawniej... - rzekł sucho, bez wyrzutu.

- Powiem im, że cię zabiłem - wyszeptał, konspiracyjnie nachylając się nad orkiem. - A ty już nigdy tu nie wrócisz. Zmienisz wygląd, charakter i zwyczaje. Wyrzekniesz się wszystkiego. Wszystkiego, poza mną. Poza Mocą. Teraz nazywać się będziesz Darg.
- Darg? - Chag uniósł brwi. - Ale ojciec... Rytuał Imienia..?
- Nie słuchałeś... - westchnął czarownik. - Nie masz już ojca. Wstańżesz.

Chag dopiero teraz poczuł, że ma ciało. Rozciągnięte na kamieniu, w niewygodnej pozycji, z bolącym karkiem i kręgosłupem. Wstał posłusznie i z niemałą ulgą. Zapragnął przeciągnąć się i rozprostować obolałe kości, ale powaga sytuacji powstrzymała go.
- Słuchaj teraz - warknął jego nauczyciel - bo to nieprzypadkowo najkrótsza noc w roku, a ja mam ci jeszcze dużo do przekazania... Powiem ci, co zrobisz. Chodź za mną...