Nimnaros

Ta dziewczynka nie była normalna. Od małego ciekawiło ją dosłownie wszystko i zamęczała dosłownie wszystkich nieustannymi pytaniami. A co gorsza, nie zadowalały jej religijne wyjaśnienia kapłanów Równowagi. Przecież miała oczy i widziała, że ten świat ewidentnie nie był w równowadze.

Nie podobało się to jej ojcu (był Haar'djonem rodu) i z czasem nasilało konflikt między nimi. Któregoś dnia postanowił jej udowodnić, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Mała Ancia wzbogaciła się wtedy o solidną traumę, która zamknęła ją na świat i ludzi.
Dzięki wsparciu zawsze kochającej matki fortelem dostała się na uniwersytet w Dradkh'Normdrum i opuściła niegościnną, a od tamtego czasu wręcz wrogą jej rodzinną wioskę. Ściskając mocno matczyny, zielony pierścień, jaki dostała, aby przypominał jej o niesłabnącej miłości, lojalności i wsparciu matki, udała się na studia magii, które odmieniły jej życie - i kompletnie ją pochłonęły.

Czytała mnóstwo, spędzając większość wolnego czasu w bibliotekach. Kiedy rozpoczęła praktyki, odkryła też radość poznawania świata nie tylko z książek, ale i z wypraw, praktyk i wycieczek. Studiując w mieście portowym, pokochała morze i jako swą specjalizację wybrała magię wody. Skończywszy studia, zaczęła karierę wędrownego maga. Do rodzinnej wsi nigdy już nie wróciła. Nie miała po co.

*

- Nie mam po co - odparła Anta, wzruszając chudymi ramionami. Mężczyzna spoglądał na nią ciekawie.
- Lubisz samotność, co? - zapytał, bawiąc się swoim obusiecznym mieczem.

Dziewczyna odrzuciła piękne loki do tyłu.
- Posłuchaj, Mi-hl'ee. Kiedy jesteś magiem, nigdy tak naprawdę nie jesteś sam. Jest z tobą Moc... Kiedy patrzysz w eter, wszystko wibruje mnogością bytów, chowańców, żywiołaków czy Nieskazitelnych. Lubię noce, takie jak ta, kiedy patrzę w gwiazdy i wyobrażam sobie, że wszystkie one są moimi przyjaciółmi...
Westchnęła, kierując wzrok w niebo.
- Czuję się... taka połączona ze światem - wyznała i uśmiechnęła się.

Mi-hl'ee dalej obracał w dłoniach swój miecz, jakby urok Anty na niego nie działał.
- Chyba rozumiem, o czym mówisz - rzekł w końcu. - Mam to samo z Nitą. Słyszę jej głos nawet, jak jestem całkiem sam. Zwłaszcza, jak jestem całkiem sam.
- No tak, w końcu jesteś derwiszem - zgodziła się bez większego entuzjazmu. - Powiedz mi, czy jako der... coś nie tak? - urwała, widząc jego minę.
Mężczyzna stężał na twarzy i znieruchomiał na chwilę, jakby czegoś nasłuchiwał.
- Skorpling - szepnął. - Żadnych gwałtownych ruchów.

Anta wstała powoli z koca i rozejrzała się. Towarzyszący jej derwisz zrobił to samo. Wyciągniętym mieczem wskazał jej kierunek. Wlepiła oczy w ciemność.
- Bogini ci to powiedziała? - spytała, nie widząc kompletnie nic.

- Walcz! - zawołał w odpowiedzi i skoczył przed siebie. W tej samej chwili coś wielkiego uderzyło w ziemię, rozbryzgując wokół piasek. W tumanach kurzu zamajaczyły dwa szybko przemieszczające się kształty, które wojownik starał się odbijać swoim czarno-białym ostrzem równowagi. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że są to wielkie szczypce skorplinga.

Choć serce zaczęło jej walić, stłumiła chęć ucieczki. Dzielnie zaczerpnęła eteru wody z oazy, przy której rozbili obóz. Szybko splotła nici zaklęcia, w opadającym pyle lokalizując korpus stworzenia.
- Aminamusca Polvum! - wyrecytowała, a z jeziora podniósł się cienki, wirujący słup wody. Zatańczył, wiernie kopiując ruchy jej ręki, a kiedy wzięła zamach, wygiął się do tyłu, by za chwilę runąć na skorplinga z niebywałą prędkością. Skuteczniej niż najlepszy bat, rozciął chitynowy pancerz potwora, niemal go przepoławiając. Skorpling podwinął się z dziwnym kwikiem i nakrył nogami. Ogon świsnął w powietrzu, by ostatnim skurczem mięśni jeszcze spróbować dziabnąć derwisza, lecz ten był szybszy. Odbił kolec, który jednak zsuwając się po mieczu i cofając, zahaczył o ramię wojownika. Igła wyryła w mięśniach głęboką kreskę, szybko nabiegającą krwią.
Martwy stwór jeszcze wierzgnął raz i drugi, kłapnął szczypcami i w końcu znieruchomiał.

- Mi-hl'ee! - zawołała Anta, podbiegając do mężczyzny.
- Niech to dżiny porwą - Mi-hl'ee przesunął dłonią po ranie. - Myślisz, że mnie zatruł? Nie miał jak wstrzyknąć jadu...

Czarodziejka jednak już grzebała w swojej torbie. Wyciągnęła maleńką fiolkę i odkorkowała.
- Nawet jeśli nic nie wstrzyknął, to ten kolec na pewno ociekał jadem. Nie ryzykuj - rzekła, podając mu ampułkę, a on wziął i wypił.
- Twoje zdrowie - odparł, oddając jej puste szkło. Odebrała je od niego i wywaliła za siebie. Uśmiechnął się.
- Lubię z tobą podróżować - rzekł.
- I wzajemnie. Cóż ja bym zrobiła bez twojej ochrony - puściła do niego oko, doskonale wiedząc, jak działa taka pochwała na mężczyzn. A on wiedział, że się tylko droczy.
- Tam, dokąd zmierzasz, poradzisz sobie beze mnie? - zapytał.
- Tam, dokąd zmierzam, nie ma skorplingów - uśmiechnęła się. - Poza tym, jadę na salony.