Nimnaros

Verath szedł, ostrożnie stawiając stopy. Dawno nie był w lochach, ale pamiętał, gdzie umieszczono część pułapek. Co do innych... znał tego, kto je ustawił. Wiedział jak on myśli. To pomagało w uniknięciu ich. Przed drzwiami do korytarza stał strażnik. Znudzony podrzucał pęk ciężkich kluczy. Idealnie.

Verath, skryty w cieniu, uniósł rękę, kreśląc w powietrzu znaki i wypowiadając słowa mocy. Poczuł, że zaklęcie szybuje w stronę strażnika... i uśmiechnął się, gdy mężczyzna nie złapał opadających kluczy, które rąbnęły go w nos. Mężczyzna krzyknął i wybiegł, trzymając się za krwawiący nochal. Verath podniósł klucze i otworzył drzwi prowadzące do korytarza, po którego obu stronach były rzędy cel.

Podszedł do właściwej celi, otworzył drzwi i...

- Witaj, synu - odezwał się Mawr Caron. - Zastanawiałem się, czy przyjdziesz.

Verath zignorował ojca i spojrzał na Alyssę. Z trudem stłumił krzyk. Palce prawej ręki miała ucięte, lewej połamane. Nagie piersi pokrywały ślady bo uderzeniach bicza, nogi, uda i stopy, pogruchotane stopy, ślady oparzeń. A jej lewe oko...

- Musiałem się dowiedzieć - Verath odezwał się przez ściśnięte gardło. Na dźwięk jego głosu, Alyssa się poruszyła, ale nie podniosła głowy. - Czy to wszystko kłamstwo? Użyła mnie, by dopaść ciebie?

Alyssa lekko uniosła głowę i ją opuściła.
Verath dobył sztyletu i wbił go po rękojść w jej zniszczone oko.

***

Jego dar był silniejszy, ale Deirdre lepiej sobie radziła z nożami, więc myślał, że ich szanse są równe. Niestety, użycie magii w walce okazało się o wiele trudniejsze niż się spodziewał. Raz jedynie zdołał sprawić, by Deirdre się potknęła, ale nie zatrzymało to jej natarcia. Próbował wykorzystać ten moment, by rąbnąć ją rękojeścią sztyletu, ale odepchnęła jego rękę i cięła mocno.

Najpierw poczuł chłód a potem ogień na policzku. Upadł na ziemię, przyciskając dłoń do zakrwawionego policzka i spojrzał na stojącą nad nim Deirdre, ze sztyletem w dłoni. Z ostrza kapały czerwone krople. One jednak też się zawahała.

- Przykro mi, że to ja cię złapałam - powiedziała. - Nie chcę cię zabijać.
- No patrz, ja też nie chcę byś mnie zabijała.
- Bardzo śmieszne. Naprawdę tego nie chcę.
- To nie zabijaj mnie - odparł Verath. - Pozwól mi odejść. Albo lepiej: chodź ze mną.
- Nie mogę - odparła. - Ojciec to zobaczy. Znajdzie nas i zabije.
- Nie zobaczy. Obserwowałem go długo, od lat. Wiem jak on myśli. Dam radę się ukryć.
- Ale... - Deirdre zamilkła. Patrzyła na Veratha długo, podczas gdy krew ciekła mu przez palce. - Dlaczego? - zapytała w końcu. - Wyciągnął cię z samego dna. Pokazał ci jak używać mocy. Wyszkolił cię. Wyszkolił nas wszystkich. Dał nam pieniądze i wpływy. Jesteśmy mu winni posłuszeństwo.
- Napuścił nas na siebie - odparował Verath. - Wyhodował atmosferę podejrzliwości i zdrady. Bawi się patrząc, jak próbujemy się pozabijać.
- Szuka następcy...
Tym razem Verath nie dał jej dokończyć.
- A co z tymi, którzy nie byli dość dobrzy? Co się z nimi dzieje? Galaha mi nie żal, chyba nikomu go nie żal, ale Rhea? Balith?
- Ty nie musiałeś się martwić, że cię to spotka. Byłeś jego ulubieńcem. Byłeś najsilniejszy - Deirdre opuściła na chwilę wzrok... i sztylet. - To przez nią? Przecież cię zdradziła. Chciała cię wykorzystać, by zniszczyć ojca... by zniszczyć naszą rodzinę.
- Kochałem ją - Verath odpowiedział tylko.
Znów chwila ciszy.
- Złapie cię - Deirdre spróbowała raz jeszcze.
- Nie. Teraz jest idealny czas na ucieczkę. Ten meteoryt, te zawirowania magii, zamieszki... sieć wywiadowcza ojca też na tym ucierpiała. Dam radę zniknąć.
- Ojciec się pozbiera, zobaczysz.
- Pewnie tak, ale mnie już tu nie będzie. Nie będzie lepszej okazji. Chodź ze mną.
- Nie pójdę z tobą. Ale powiem, że cię zabiłam - Deirdre odezwała się po chwili. - Jeśli masz rację... to powinnam zostać jego nowym ulubieńcem. Na pewno przeskoczę Cerwyna i Gwydiona. Ale trzymaj się daleko od nas. Jeśli zobaczę cię jeszcze kiedyś... umrzesz.