Spoiler:
Arodean nie mógł się poruszyć. Stał niczym sparaliżowany zaklęciem. Chciał zrobić krok, ale nogi go nie słuchały. Chciał unieść rękę, ale nie miał w niej czucia.
Usłyszał tętent kopyt. Z mroku wyłonił się niewielki oddział konnych jeźdźców. Przejechali nie dalej jak trzydzieści kroków od niego, jednak żaden nie zwrócił na niego uwagi. Chciał wezwać pomocy, ale nie mógł wydobyć głosu. Zamykający kawalkadę jeździec zatrzymał się. Dosiadał śnieżnobiałego konia, w ręku dzierżył łuk, zaś do siodła miał przytroczony miecz. Miecz czarny jak mrok. I choć okryty był szczelnie peleryną, a głowę miał schowaną pod kapturem, Arodean wiedział, kim był. Zmartwiał. Bał się tego spotkania.
– Halom, nie zatrzymuj się! – Krzyknął ktoś z czoła kolumny.
Mężczyzna zignorował wołanie, miast tego odwrócił się w stronę elfa i przewiercił go spojrzeniem skrytych w cieniu kaptura oczu.
– Zdradziłeś mnie – powiedział z wysokości siodła. – Twoja zdrada kosztowała mnie życie. Musisz oddać mi swoje.
Arodean chciał wytłumaczyć, że to był wypadek, że wcale nie chciał.
Nie mógł.
Jeździec nałożył strzałę na cięciwę i naciągnął łuk.
– Życie za życie. Giń.
Podmuch wiatru rozwiał jego pelerynę i zsunął z głowy kaptur, ukazując trupią czaszkę.
– Giń, zdrajco.
Grot strzały rozbłysł najjaśniejszym światłem, jakie Arodean kiedykolwiek widział. Światło życia. Życie za życie. Poczuł strach, jakiego dotąd nie znał.
– Nieee!
Arodean otworzył oczy, zbudzony swoim własnym krzykiem. Znikł mrok, znikło uczucie bezsiły, zniknęli jeźdźcy. Rozpoznał surowe ściany swojej komnaty. Był w Yu'rrikgardzie, cały, zdrów i bezpieczny. Leżał w bezruchu i uspokajał oddech, wciąż jeszcze przyspieszony po sennym koszmarze.
– Co „nieee”? – Usłyszał w swojej głowie zgryźliwy głos Sevaanu. – Co ci się śniło?
